Jair Fuenmayor Galvis begint in 2010 als schoonmaker en slaapwacht bij Lentis. Op dat moment verwacht hij nooit in de zorg te eindigen. “Ik moet toegeven: ik dacht altijd dat de zorg voor vrouwen was”.

Collega’s merken al snel op dat Jair een bijzondere connectie heeft met mensen. Jair: “Er werd aan mij gevraagd: We merken dat mensen zich op hun gemak voelen bij jou. Wil je je niet verder ontwikkelen?” Die woorden openen zijn ogen. Nu, jaren later, werkt hij als hbo-verpleegkundige op de psycholance.

Groeien binnen Lentis

Na het advies van zijn collega’s neemt Jair contact op met de opleidingsfunctionaris van Lentis en mag hij al snel aan de opleiding tot verpleegkundige beginnen. Hij rondt de mbo-opleiding succesvol af en werkt vervolgens anderhalf jaar in Zuidlaren, waar collega’s hem opnieuw aansporen om door te groeien. “Mijn collega’s zeiden: Dit is niet de juiste afdeling voor jou. Ga HBO doen en spreid je vleugels. Die aanmoediging gaf mij het zetje om nóg een stap te maken.”

De psycholance: zorg met een menselijke aanpak

De psycholance – een ambulance voor mensen met onbegrepen gedrag – is in Groningen in het leven geroepen om ondersteuning en vervoer te bieden. Jair: “Onze voertuigen lijken op gewone ambulances, maar we hebben geen medicatie of medisch apparatuur aan boord. Alles draait om rust en communicatie.”

Zijn dag bestaat uit actie en wachttijd. ‘Als eerste moet je inloggen bij de meldkamer. En dan is het wachten totdat de pieper gaat. De meldkamer roept ons op wanneer onze expertise nodig is. Het is leuk en dankbaar werk. Intens, maar ik zie het echt als een voorrecht.’

En die wachttijd dan? ‘Het is heel sfeervol. We hebben tv’s, ligstoelen en een buitenterrein. Even een luchtje scheppen en genieten van de zon, want het volgende moment moet je misschien weer in actie komen!’

Teamwork en empathie

Jair werkt samen met een chauffeur, doorgaans uit de reguliere doktersdienst. “Terwijl we naar een melding rijden, overleggen we: wat kunnen we aantreffen? Wat is plan A? En als dat niet werkt, wat is plan B of C? We leren continu van elkaar.”

Eenmaal op locatie is empathie essentieel. “Niemand komt zomaar in aanraking met de psycholance. Er is altijd een onderliggende oorzaak. Je moet nieuwsgierig en empathisch zijn, echt contact maken.”

Jair herinnert zich een situatie met een dementerende man die uit huis geplaatst moest worden. “Hij wilde absoluut niet mee en sommeerde zijn schoonzoon om te zwijgen. Omdat ik Antilliaanse roots heb, sprak ik hem aan in het Papiaments. Dat brak het ijs. Ik vertelde hem: “Ik weet dat je beveiliger bent, ik weet dat je kracht hebt. Maar ik kom om je te helpen, niet om je als een delinquent te behandelen. Ga alsjeblieft vrijwillig mee, voor jezelf en voor je familie.’ Uiteindelijk ging hij akkoord. Dát zijn de momenten die mij voldoening geven.”

Iedereen verdient respect

Jair ziet zijn verleden als een toolbox om creatief om te gaan met situaties. “Ik zeg altijd tegen patiënten: nu ben jij het, maar het had net zo goed mij kunnen overkomen. Waarom zou ik jou dan anders behandelen?”

Zijn filosofie is simpel: “Elke patiënt is iemands moeder, vader, broer of zus. Als je iemand zo ziet, behandel je hen automatisch met respect. Patiënten voelen dat feilloos aan. Als je dat respect niet toont verlies je meteen alle vertrouwen.”